Legendy kolarstwa

Eddy Merckx

Eddy Merckx, właściwie Edouard Louis Joseph Merckx (ur. 17 czerwca 1945 w Meensel-Kiezegem)
W trakcie trwającej od 1965 do 1977 roku kariery był nazywany "Kanibalem" ze względu na wielką chęć wygrywania. Jako jedyny kolarz w historii wygrał w jednym roku trzy główne klasyfikacje (generalną, punktową - tzw. sprinterską - oraz górską) wyścigu Tour de France 1969. Uznawany za jednego z "kolarzy wszech czasów", potrafił wygrywać w każdego rodzaju wyścigach - od jednodniowych klasyków, poprzez jazdę indywidualną na czas po wieloetapowe "toury". Dobrze czuł się na stromych, długich podjazdach, jak i na prostych rozstrzygających sprintach. Łącznie odniósł 525 zwycięstw w peletonie, w tym 445 zwycięstw jako zawodowiec. Dodatkowo odniósł 98 zwycięstw na torze i 2 w wyścigach przełajowych.

Już w 1966 roku, drugim roku jego kariery zawodowej, rozpoczął swoją serię wielkich zwycięstw. Wygrał 2 tzw. "monumenty kolarstwa" - Mediolan-San Remo i Tour des Flanders. W kolejnych latach, oprócz wielu wygranych klasyków, zdobył także tytuł mistrza świata oraz odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w wyścigu wieloetapowym - Giro d'Italia (jako pierwszy Belg w historii). W 1969 roku po raz pierwszy wziął udział w Tour de France i zdominował cały wyścig w niecodzienny sposób - oprócz generalnej klasyfikacji, dzięki wygranym siedmiu etapom, jako pierwszy kolarz w historii zdobył także dwie pozostałe klasyfikacje - górską i sprinterską. Dzięki temu Belg już jako 24-latek wygrał praktycznie wszystko, co było do wygrania w świecie kolarskim. Ale "era Merckxa" dopiero się zaczynała i przypadała na jego członkostwo w zawodowych grupach Faema (1968-1970) i Molteni (1971-1975).

Eddy Merckx został w 1969 wykluczony z Giro d'Italia z powodu podejrzeń o stosowanie dopingu. Ze łzami w oczach tłumaczył się prasie i zapewniał o swojej niewinności. Do dziś dnia utrzymuje, że został oszukany przez lekarzy przeprowadzających testy. Twierdzi, że nie było prób kontrolnych, nie wzięto pod uwagę też opinii innych biegłych, poza tym uważał, że był znienawidzony przez wielu zagranicznych kibiców. Potem mówił jeszcze, że etap, na którym rzekomo miał brać niedozwolone środki był bardzo łatwy, więc nie było nawet potrzeby stosowania "dopalaczy". Belgijski książę Albert wysłał po Merckxa prywatny samolot, aby ten mógł wrócić do kraju. Po szybko przeprowadzonym dochodzeniu, mógł jednak wystartować jeszcze w tym samym roku w Tour de France. Do dziś uważa to zwycięstwo w Tourze za jedno ze swoich najcenniejszych zwycięstw w karierze.

Merckx z zaangażowaniem potępia doping, który jest stale gorącym tematem w świecie zawodowego kolarstwa, jest jednak zdania, że kolarstwo jest pod tym względem niesprawiedliwie traktowane w porównaniu do innych dyscyplin sportu. Wg niego istnieje sporna kwestia, właściwie nie do rozwiązania, między stale rosnącym zapotrzebowaniem na coraz lepsze wyniki a sportem wolnym od dopingu. W latach 90. stał się bliskim przyjacielem Lance'a Armstronga i wspierał go kiedy ten był podejrzany o stosowanie środków niedozwolonych. Często powtarza, że "wierzy bardziej w to co mówi Lance, niż w to, co pisze się w gazetach".

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez golden dnia Pon 15:27, 02 Sie 2010, w całości zmieniany 1 raz

Luis Ocaña (ur. 9 czerwca 1945 w Priego, prowincja Cuenca, Hiszpania; zm. 19 maja 1994 w Nogaro w pd. Francji)
Wzrastał we Francji, określano go więc mianem "Hiszpana z Mont Marsant". Jego talent odkrył dawny kolarz i zwycięzca Tour de France - Antonin Magne.

"Hiszpański Merckx" (cytat ówczesnej prasy hiszpańskiej) stał się legendą dzięki swojemu zwycięstwu w Tourze w 1973 jak również przez swojego pecha w Wyścigu dookoła Francji w 1971 roku. Prowadził wtedy w generalnej klasyfikacji z przewagą ponad ośmiu minut nad Eddym Merckxem, ale na 14. etapie z Revelu do Luchon doznał ciężkiego upadku spowodowanego awarią hamulców i musiał wycofać się z wyścigu. W 1972 również miał pecha i w Pirenejach ponownie upadł z powodu deszczu i silnego wiatru.

Inne sukcesy:

- Vuelta a España 1970
- Dookoła Katalonii 1971
- Dookoła Kraju Basków

W 1977 zakończył swoją karierę. W międzyczasie występował w wielu wyścigach jako dyrektor sportowy. W 1994 na krótko przed startem Touru, Luis Ocaña zastrzelił się w swojej finca w Nogaro w południowej Francji. Są różne teorie dotyczące powodu tego czynu. Najbardziej prawdopodobnym jest, że było to spowodowane chorobą psychiczną (depresja) wywołaną problemami finansowymi i wykryciem u niego wirusa żółtaczki typu C.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez golden dnia Wto 13:50, 10 Sie 2010, w całości zmieniany 2 razy

Bernard Hinault (ur. 14 listopada 1954 w Yffiniac w Bretanii) . W latach 1978-1985 z powodu swojego taktycznego sprytu i zawziętości, przez Francuzów nazywany był Le Blaireau ("Borsuk"). Hinault jako trzeci w historii kolarz wygrał pięć razy Tour de France.

Hinault rozpoczął karierę w zawodowym peletonie w 1974. Jego zwycięstwa w "Wielkiej Pętli" przypadały na lata: 1978, 1979, 1981, 1982 i 1985. W latach 1984 i 1986 stawał na drugim miejscu podium. Łącznie wygrał 28 etapów (z czego 13 w jeździe indywidualnej na czas). Ze swoimi piecioma zwycięstwami stoi w jednym szeregu z takimi gwiazdami peletonu jak: Jacques Anquetil, Eddy Merckx i Miguel Induráin. Jedynie Lance Armstrong zdołał pobić ten rekord, wygrywając Tour siedmiokrotnie.

Jako jedyny kolarz w historii wygrywał kilkakrotnie w trzech wielkich tourach: w 1980, 1982 i 1985 wygrał Giro d'Italia, a w 1978 i 1983 zwyciężył w wyścigu Vuelta a España.

Przez 12 lat swojej sportowej kariery odniósł ponad 200 zwycięstw, był kolarzem wszechstronnym, mógł więc wygrywać także w jednodniowych klasykach. W 1980 zdobył tytuł Mistrza Świata. Zaliczył także pierwsze miejsca w takich wyścigach jak: Paryż-Roubaix (1981), Liege-Bastogne-Liege (1977 i 1980), jak również Giro di Lombardia (1984).

Hinault zakończył karierę w 1986 roku. Obecnie zajmuje się hodowlą bydła na swoim gospodarstwie w pobliżu Rennes i dorywczo włącza się w organizację Tour de France, pojawiając się na podium i gratulując zwycięzcom etapów. Pracował także dla firmy LOOK Cycles, jako konsultant techniczny przy produkcji pedałów zatrzaskowych.

Post został pochwalony 0 razy

Marco Pantani (ur. 13 stycznia 1970 w Cesena; zm. 14 lutego 2004 w Rimini)

Był specjalistą jazdy w górach. Wsród jego sukcesów można wymienić brązowy medal Mistrzostw Świata, kilka wygranych etapów największych wyścigów - Tour de France i Giro d'Italia, a przede wszystkim zwycięstwa w obu tych wyścigach i to w ciągu jednego roku (1998). Jego kariera załamała się w 1999, kiedy to został wykluczony na dzień przed końcem kolejnego Giro (którego był zdecydowanym liderem) z podejrzeniem stosowania dopingu ( nie wyryto zadnych substancji zakzanych, a jedynie poziom hemakrytu w organizmie przekroczyl 50%. to jest tylko pośrednim dowodem na uzywanie substancji niedopuszczalnych i moglo być spowodowane zupelnie innymi czynikami )

Wieczorem w dniu świętego Walentego 2004 roku w pokoju hotelu Pod Różami w Rimini znaleziono jego ciało . Pierwsza sekcja zwłok wykazała zgon spowodowany obrzękiem mózgu i niewydolnością serca, a późniejsza (wnikliwa) - że było to spowodowane przedawkowaniem kokainy, która była pierwotną przyczyną zgonu.

Post został pochwalony 0 razy

Miguel Indurain Larraya (ur. 16 lipca 1964 w Villava, Nawarra, Hiszpania)

Od 1991 do 1995 roku Miguel Indurain pięciokrotnie wygrywał Tour de France ze swoją drużyną Banesto. Był dzięki temu pierwszym kolarzem w historii, któremu udało się wygrać ten wyścig pięć razy z rzędu. W latach 1992 i 1993 wygrywał także w Giro d'Italia. W 1994 ustanowił nowy rekord w jeździe godzinnej - 53,040 km, ale z powodu ustanowionych później przepisów UCI rekord ten został anulowany, podobnie jak inne rekordy z lat 1984 - 2000.

Na Mistrzostwach Świata w 1995 triumfował w jeździe indywidualnej na czas oraz zdobył drugie miejsce na wyścigu ulicznym, plasując się za swoim rodakiem, Abrahamem Olano.

W roku 1996 Indurain próbował po raz szósty zwyciężyć w Tour de France, jednak z powodu załamania formy na 7. etapie, musiał się zadowolić 11. miejscem w klasyfikacji generalnej, a zwycięzcą całego wyścigu został Duńczyk Bjarne Riis. W tym samym roku na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie zdobył złoty medal w jeździe indywidualnej na czas. Po tym zwycięstwie Miguel Induráin postanowił zakończyć karierę.

Post został pochwalony 0 razy