KADRY

Norwegia:
Mika Kojonkoski jest trenerem kadry A, do której należą:
- Anders Bardal
- Johan Remen Evensen
- Kenneth Ganges
- Tom Hilde
- Anders Jacobsen
- Bjoern Einar Romoeren

ANDERS BARDAL

Anders urodził się 24 sierpnia 1982r. w Steinkjer. Ma 184 cm wzrostu.
Pierwszy skok oddał w wieku 7 lat, w 1989 roku. W Pucharze Świata zadebiutował w 2001 roku podczas konkursu w Willingen. Wówczas również zdobył pierwsze w karierze punkty Pucharu Świata. W sezonie 2001/2002 został włączony do Norweskiej kadry A. Startował cały sezon, ale bez specjalnego powodzenia - ani razu nie znalazł się w pierwszej "10" pucharowych zawodów (choć i tak zakończył sezon jako drugi najlepszy Norweg po Roarze Ljoekelsoeyu). Przez następnych kilka sezonów sukcesy odnosił głównie w Pucharze Kontynentalnym, wygrywając ten cykl w sezonach 2004/2005 i 2005/2006. W Pucharze Świata ciągle znajdował się w cieniu innych Norwegów, nie mając pewnego miejsca w kadrze. Kilkukrotnie jednak pokazał swój talent, zajmując np. 14 grudnia 2003 roku w Titisee-Neustadt czwarte miejsce w konkursie. Regularnie zaczął startować w sezonie 2005/2006, ale wówczas zabłysnął jedynie podczas słabo obsadzonych konkursów na skoczni Ōkurayama w Sapporo, gdzie dwukrotnie zajął szóste miejsce. Przełomowy był dla niego sezon 2006/2007, w którym zaczął osiągać bardzo dobre rezultaty. 17 marca 2007 roku na skoczni Holmenkollbakken w Oslo pierwszy raz stanął na podium zawodów Pucharu Świata, a w pierwszej dziesiątce był w sumie sześć razy. Sezon ten ukończył na 16. miejscu. W kolejnym sezonie było jeszcze lepiej. 27 stycznia 2008 w Zakopanem odniósł swoje pierwsze i jak dotąd jedyne zwycięstwo. Poza tym jeszcze czterokrotnie stawał na podium, w efekcie czego zajął bardzo wysokie, 5. miejsce w klasyfikacji końcowej PŚ. 15 marca 2008 w Planicy ustanowił swój rekord życiowy w długości skoku wynoszący 225,5 m, a w konkursie skoczył 232.5 m, jednak podparł skok. W sezonie 2008/2009 ani razu nie stanął na podium (dwukrotnie zajmował 4. miejsce), ale ukończył go, po raz drugi w karierze, w czołowej dziesiątce, na miejscu nr 10. W sezonie 2009/2010 przeżywał kryzys formy, przez co przez pół sezonu nie oglądaliśmy go w zawodach Pucharu Świata. Zwyżkę formę zanotował dopiero w lutym, dzięki czemu znalazł się w kadrze Norwegii na Igrzyska Olimpijskie w Vancouver. W konkursach indywidualnych był 18. (K-95) i 22. (K-125), natomiast w konkursie drużynowym wywalczył wraz z kolegami brązowy medal. Zima skończyła się dla niego dwoma pozytywnymi akcentami - najwyższym w sezonie, 11. miejscem na zakończenie cyklu Pucharu Świata 2009/10 (w klasyfikacji końcowej zajął 36. miejsce), oraz srebrnym medalem konkursu drużynowego Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich w Planicy.
Bardal skacze na nartach firmy Atomic, ma wiązania Win Air i buty Jalas.

JOHAN REMEN EVENSEN

Johan urodził się 16 września 1985 r. w Oeksnes. Ma 170cm wzrostu.
W Pucharze Świata zadebiutował w sezonie 2008/2009 podczas konkursów w Trondheim, gdzie zajął 10. i 12. miejsce. Ze względu na dobry występ wziął udział w kolejnych konkursach we włoskim Pragelato, gdzie w drugim konkursie zajął 3. miejsce. Po raz kolejny na podium stanął 2 miesiące później w konkursie na mamuciej skoczni w Oberstdorfie. W 2009 uczestniczył w Mistrzostwach Świata w Libercu. W konkursach indywidualnych zajął 27. i 30. miejsce. W konkursie drużynowym zdobył srebrny medal. Cały sezon zakończył na 20. miejscu w klasyfikacji generalnej PŚ. W kolejnym sezonie 2009/2010 ustanowił swój nowy rekord życiowy 224,5m w Oberstdorfie podczas kwalifikacji do konkursu indywidualnego 29 stycznia 2010. Dwa dni później po raz trzeci w karierze stanął na podium, dokładnie na jego trzecim stopniu. Na igrzyskach olimpijskich wystąpił tylko w jednym konkursie, w którym zajął 15. miejsce. Zdobył brązowy medal w konkursie drużynowym. Na Mistrzostwach Świata w lotach w Planicy zajął osiemnaste miejsce indywidualne, a drugie drużynowo. W Pucharze Świata poczynił postęp w stosunku do ubiegłego sezonu, zajmując 18. miejsce w klasyfikacji generalnej.

KENNETH GANGES

Urodził się 15 maja 1989 r. Jego największym osiągnięciem jest 2. miejsce w generalnej klasyfikacji FIS Cup w sezonie 2007/2008 i w jednych z ich zawodów. W sezonie 2007/2008 uczestniczył również w konkursie Pucharu Świata w Lillehammer (37. miejsce) i Oslo (48. miejsce). W 2009 roku na skoczni w Vikersund ustanowił swój rekord życiowy 173,5 metra.

TOM HILDE

Tom urodził się 22 wrześnie 1987 r. w Boerum. Ma 179 cm wzrostu. Reprezentuje Asker Skiklub i drużynę narodową. Regularnie zaczął występować w Pucharze Kontynentalnym w sezonie 2005/2006. Wtedy też zadebiutował w Pucharze Świata w norweskim Lillehammer, gdzie zajął 19. miejsce. Jego trenerem jest obecny szkoleniowiec reprezentacji Norwegii Mika Kojonkoski.
Najdłuższy oddany skok - 217,5 m (mamucia skocznia w Planicy - 15 marca 2008)
Tom ukończył liceum sportowe.
Ma dwóch braci: Terje i Trulsa. Terje to również skoczek narciarski, a Truls jest zawodowym golfistą. Tom od 2007 mieszka w Lillehammer, w ojczystej Norwegii, ponieważ w tym mieście mieszka jego osobisty trener, a do skoczni ma tylko 2 minuty.

ANDERS JACOBSEN

Anders urodził się 17 lutego 1985 r. w Hoenefoss. Ma 173 cm wzrostu.
Jest żonaty od 2008 roku. Zanim Anders został powołany do kadry norweskiej pracował na pół etatu jako hydraulik. Niegdyś grał w piłkę nożną. Jego rekordem życiowym jest skok na odległość 230,5 metra uzyskany w 2010 roku na skoczni w Planicy.
Pierwszą okazję startu w gronie najlepszych skoczków świata otrzymał podczas Letniego Grand Prix w 2006 roku. Zaskoczył wówczas wszystkich, z miejsca notując wyniki na poziomie światowej czołówki. W debiucie, w sierpniu 2006 roku w Hinterzarten zajął ósme miejsce. 14 sierpnia w Courchevel był czwarty, 26 sierpnia w Zakopanem siódmy, 30 września w Klingenthal szósty, a 3 października w Oberhofie dziesiąty. Dzięki temu zajął dziesiąte miejsce w końcowej klasyfikacji generalnej LGP w 2006 roku.Dobra postawa w konkursach letnich zaowocowała powołaniem Andersa przez Mikę Kojonkoskiego do norweskiej kadry narodowej w skokach narciarskich na sezon 2006/2007. Nie był jednak przewidywany do startu w inauguracyjnym konkursie Pucharu Świata w fińskim Kuusamo - dopiero na cztery dni przed rozpoczęciem sezonu zastąpił wcześniej powołanego Tommy Ingebrigtsena.W debiutanckim występie w zawodach tak wysokiej rangi spisał się znakomicie - zajął 3. miejsce, przegrywając jedynie z Arttu Lappim i Simonem Ammannem.
W kolejnych konkursach sezonu 2006/2007 Norweg spisywał się rewelacyjnie, wygrywając łącznie 4 konkursy, triumfując po drodze w Turnieju Czterech Skoczni. Stał się tym samym drugim skoczkiem w historii, któremu udało się wygrać ten turniej od razu w pierwszym starcie. W Pucharze Świata do samego końca sezonu walczył o końcowy triumf z Adamem Małyszem, zajmując ostatecznie drugie miejsce. Nigdy wcześniej debiutant nie zajął w klasyfikacji końcowej tak wysokiej lokaty. Podczas MŚ w Sapporo nie udało mu się zdobyć medalu w konkursach indywidualnych. Zajął 7. miejsce na skoczni K-90 i 14. miejsce na skoczni K-120. Zdobył natomiast srebrny medal w konkursie drużynowym. W tym samym sezonie zajął 2. miejsce w nieoficjalnej klasyfikacji PŚ w lotach. Wygrał konkurs na mamucie w Vikersund, ale trzy zwycięstwa Adama Małysza w kolejnych konkursach lotów narciarskich w Planicy umożliwił mu wygranie tej klasyfikacji. Gorzej spisał się w Turnieju Nordyckim, który zakończył na 19. miejscu. W konkursie w Lahti uplasował się na 31. pozycji. W Kuopio był dziesiąty, natomiast w konkursach w Oslo odpowiednio 14. i 7.
W inauguracyjnym konkursie PŚ w sezonie 2007/2008 zajął szóste miejsce w konkursie w Kuusamo. W Trondheim, na treningu przed kolejnymi zawodami zaliczył upadek. W efekcie nie wystartował w kolejnych zawodach Pucharu Świata. W Engelbergu 22 grudnia nie zakwalifikował się do czołowej 30, jednak dzień później zajął 10. miejsce. Od tego momentu jego forma systematycznie rosła, a 9 lutego w Libercu odniósł swoje jedyne zwycięstwo w sezonie. Zmagania ukończył na 6. miejscu w klasyfikacji generalnej. Największym sukcesem w sezonie był brązowy medal w konkursie drużynowym Mistrzostw świata w lotach. Indywidualnie Jacobsen zajął 10. miejsce. Sezon 2008/2009 był serią wzlotów i upadków Andersa. Potrafił dominować na treningach, by potem w konkursach zupełnie zawodzić. Trzykrotnie stał na podium w zawodach Pucharu Świata. Do Czech jechał ze sporymi nadziejami nawet na złoty medal, skończyło się jednak na brązie na skoczni K-120, oraz srebrze w drużynie. W klasyfikacji końcowej Pucharu Świata uplasował się zaś na 8. miejscu. Sezon 2009/2010 był dla Norwega nieco lepszy niż poprzedni. Trzykrotnie stawał na podium w zawodach Pucharu Świata - w Willingen był drugi, na mamucie w Oberstdorfie wygrał, a w Kuopio zajął trzecią pozycję. Był jednym z faworytów do zdobycia indywidualnego medalu podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Vancouver. Zdobył jednak tam tylko brązowy medal w konkursie drużynowym na skoczni w Whistler. Pod koniec sezonu 2009/2010 zdobył jeszcze brązowy medal indywidualnie i srebrny w drużynie podczas MŚ w Lotach Narciarskich w Planicy. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata uplasował się na 7. pozycji. W dotychczasowej karierze Jacobsen wygrał sześć i konkursów PŚ i dwadzieścia dwa razy zajął miejsce na podium. Najlepszym sezonem w karierze ciągle pozostaje debiutancki sezon 2006/2007.

BJOERN EINAR ROMOEREN

Bjoern urodził się 1 kwietnia 1981 roku w Oslo. Jest rekordzistą wszech czasów w długości skoku - 239 m. Tak jak i cała kadra norweska, Romoeren swoje najlepsze występy odnotował w sezonie 2003/04, kiedy trenerem kadry został Mika Kojonkoski. Jest Mistrzem Norwegii z 2001 i 2005 (K-120). Do niego należy rekord świata w długości skoku – 239 m – ustanowiony na Letalnicy 20 marca 2005. W swoim dorobku ma brązowy medal olimpijski (Turyn 2006), dwa brązowe medale Mistrzostw Świata oraz dwa złote medale Mistrzostw Świata w lotach narciarskich. Wszystkie te trofea zdobył w konkursach drużynowych. Romoeren mieszka w Oslo, skacze dla klubu Hosle IL. Studiuje ekonomię. Interesuje się wspinaczką, jeździ na snowboardzie i gra w golfa.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez RedBullek ;D dnia Czw 12:44, 29 Lip 2010, w całości zmieniany 4 razy

Pomimo, że ci skoczkowie już zakończyli karierę, dla wielu z nas nadal będą idolami.

1. Lars Bystoel

Lars urodził się 4 grudnia 1978 roku w Voss. Ma 179 cm wzrostu.
Reprezentował Norwegię na Mistrzostwach Świata w Val di Fiemme oraz w Oberstdorfie. Na obu imprezach w składzie ekipy narodowej sięgał po brązowe medale w konkursach drużynowych (duża skocznia, 2005). W konkursach indywidualnych na tych imprezach był 12. (normalna skocznia, 2003), 9. (normalna skocznia, 2005) i 4. (duża skocznia, 2005). Na igrzyskach w Salt Lake City w 2002 roku uplasował się dwukrotnie poza czołową trzydziestką.
Warto dodać, że na początku sezonu 2003/2004 Bystoel został dyscyplinarnie odsunięty od zawodników skaczących w Pucharze Świata i musiał skakać w zawodach niższej rangi.
Po raz pierwszy znalazł się w czołowej dziesiątce konkursu Pucharu Świata w styczniu 2003 w Zakopanem, w którym to uplasował się na miejscu 8. W sezonie 2004/2005 był w pierwszej dziesiątce konkursów 11 razy (w tym na 3. miejscu w Lillehammer), co dało mu 10. miejsce w klasyfikacji generalnej. Pod koniec 2003 roku Bystoel został przywrócony do kadry narodowej.
4 stycznia 2006 roku wygrał w Innsbrucku podczas 54. edycji narciarskiego Turnieju Czterech Skoczni swoje pierwsze zawody w Pucharze Świata.
12 lutego 2006 podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Turynie zwyciężył w konkursie na normalnej skoczni w Pragelato z przewagą 1 pkt nad Mattim Hautamäki a 18 lutego 2006 wywalczył brązowy medal na dużej skoczni. Zdobył też brązowy medal w drużynie na tych samych igrzyskach.
Jego rekord życiowy to 216,5 metra uzyskany w Planicy 20 marca 2005 roku.
W styczniu 2009 roku został zdyskwalifikowany na 4 miesiące przez Norweską Komisję Antydopingową za używanie środków zawierających pochodne konopi indyjskich. Kilka miesięcy później, we wrześniu, Lars zakończył swoją karierę.

2. Roar Ljoekelsoey

Urodził się 31 maja 1976 roku w Orkdal. Ma 175 cm wzrostu. Jest żonaty z Anniken i ma z nią syna, Sokratesa.
Roar od małego jest związany ze sportem. W wieku 3 lat zaczął biegać na nartach, jednak biegi nie były jego przeznaczeniem. Gdy miał 9 lat zaczął budować małe skocznie narciarskie. Skoki okazały się jego miłością. Roar Ljokelsoey zadebiutował w Pucharze Świata w wieku 16 lat. 11 marca 1993 roku w Lillehammer zajął 34. miejsce. Pierwsze punkty zdobył dzięki 12. lokacie w ostatnim konkursie sezonu 1992/93 w Planicy. Ów sezon ukończył jako 53. skoczek klasyfikacji generalnej. W sezonie 1993/94 został włączony do pierwszej reprezentacji Norwegii. Startował bardzo udanie - najlepsze wyniki to dwa 6. miejsca (w Murau oraz Libercu) oraz 7. lokata w Engelbergu. Sezon ukończył na wysokim, 17. miejscu w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. Po słabszym sezonie 1994/95 (tylko trzykrotnie w czołowej "15" zawodów; 33. miejsce w klasyfikacji końcowej), w kolejnych dwóch znów notował dobre rezultaty. W sezonie 1995/96 po raz pierwszy w karierze stanął na podium, zajmując 10 grudnia 1995 2. lokatę na skoczni w Planicy. W sumie aż dziesięciokrotnie plasował się w czołowej "10" zawodów. Sezon ukończył na 15. pozycji. W następnym sezonie spisywał się jeszcze lepiej. 19 stycznia 1997 w Sapporo zaliczył drugie podium w karierze (2. lokata). Następnie był 3. w Willingen. Na Mistrzostwach Świata w Trondheim zajął 6. miejsce w konkursie indywidualnym na skoczni K-120. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata uplasował się na 13. pozycji. Po tak udanym początku kariery, nieoczekiwanie przyszedł długotrwały zastój. Pięć kolejnych sezonów (od 1997/98 do 2001/02) Norweg kończył pomiędzy 28. a 35. miejscem w klasyfikacji końcowej Pucharu Świata. Bez większego powodzenia startował podczas Igrzysk Olimpijskich w Nagano (9. miejsce w konkursie na dużej skoczni, 4. miejsce drużynowo), a także Mistrzostwach Świata 1999 w Ramsau - 19. i 25. miejsca indywidualnie, oraz 6. w drużynie. Podczas Mistrzostw Świata 2001 w Lahti wystąpił w konkursie indywidualnym na skoczni normalnej zajmując 20. miejsce. Pojawił się za to w obydwu konkursach drużynowych, jednak Norwegowie dwukrotnie kompletnie zawiedli, zajmując dopiero 7. (K-116) i 8. (K-90) miejsca. Fiaskiem zakończył się także start Roara w igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City. Norweg był 18. na normalnej i 32. na dużej skoczni, oraz dopiero 9. w konkursie drużynowym, w którym Norwegowie przegrali nawet z reprezentacją Korei Południowej. Seria tak słabych sezonów sprawiła, że Norweg był załamany i rozważał nawet zakończenie kariery. Wszystko jednak się zmieniło, kiedy reprezentację Norwegii, wiosną 2002 roku, objął Mika Kojonkoski. Fin zupełnie odmienił pogrążoną w kryzysie drużynę, mianując Roara jej liderem. Sezon 2002/03 był dla Ljoekelsoey’a przełomowy. Norweg był jedynym zawodnikiem który w sezonie punktował we wszystkich konkursach. 25 stycznia 2003 na skoczni w Sapporo odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w karierze – po 11 latach startów w Pucharze Świata. Wprawdzie Mistrzostwa Świata w Predazzo ukończył na 22. i 18. miejscu, ale sezon ukończył jednak na wówczas najwyższym w karierze 9. miejscu w Pucharze Świata. W kolejnych dwóch sezonach było jeszcze lepiej. W pierwszym z nich, 2003/04, odniósł aż 7 zwycięstw, zdobył także dwa złote medale Mistrzostw Świata w lotach narciarskich w Planicy – indywidualny oraz z drużyną. Do końca sezonu gonił w klasyfikacji Pucharu Świata Janne Ahonena, ostatecznie przegrywając walkę o kryształową kulę zaledwie o 10 punktów. W sezonie 2004/05 triumfował w Pucharze Świata dwukrotnie (w Sapporo i Zakopanem), zdobył również swoje pierwsze medale na Mistrzostwach Świata. W Oberstdorfie na skoczni K-120 był 2. w konkursie indywidualnym oraz 3. w konkursie drużynowym. Puchar Świata ponownie ukończył na 2. pozycji w klasyfikacji generalnej, tym razem przegrywając z Ahonenem o 275 punktów. Świetne występy kontynuował w sezonie 2005/06. W Pucharze Świata triumfował wprawdzie tylko raz (ponownie w Sapporo, było to już jego 5. zwycięstwo na tej skoczni), dołożył jednak do swojej kolekcji kolejne 4 medale wielkich imprez. Ponownie okazał się najlepszy na Mistrzostwach Świata w lotach narciarskich, tym razem w Bad Mitterndorf, znów zarówno indywidualnie jak i w drużynie. 12 lutego 2006 zdobył brązowy medal Zimowych Igrzysk Olimpijskich przegrywając kolejno ze swoim rodakiem Larsem Bystoelem (2 pkt.) i Finem Mattim Hautamäki. 20 lutego zdobył kolejny brązowy medal olimpijski, tym razem w konkursie drużynowym. W Pucharze Świata tym razem zajął 4. miejsce w końcowej klasyfikacji. W sezonie 2006/2007 zanotował swoje ostatnie sukcesy - brązowy medal Mistrzostw Świata w Sapporo na skoczni K-120 oraz srebro z drużyną. W Pucharze Świata spisywał się już słabiej (bez zwycięstw, tylko 2 razy na podium) i na koniec sezonu był 14. Startował jeszcze 3 kolejne sezony, jednak bez specjalnego powodzenia. Mistrzostwa Świata w lotach narciarskich 2008 w Oberstdorfie ukończył na odległym, 32. miejscu. Nie zakwalifikował się do norweskiej kadry na Mistrzostw Świata 2009 w Libercu oraz Igrzyska Olimpijskie w Vancouver. 19 marca 2010 w Planicy oddał ostatni skok w swojej karierze, w którym uzyskał 197 metrów.
Jego rekord życiowy w długości skoku wynosi 230,5 metra (uzyskane w Planicy w roku 2005).

Post został pochwalony 0 razy

Austria:
Trenerem kadry narodowej Austrii jest Alexander Pointner. Do tej kadry należą:
- Martin Koch
- Andreas Kofler
- Wolfgang Loitzl
- Thomas Morgenstern
- Lukas Mueller
- Gregor Schlierenzauer
- David Zauner

MARTIN KOCH

Urodził się 22 stycznia 1982 roku w Villach. Jego ksywa to Mascht. Ma 186 cm wzrostu. Pochodzi z rodziny sportowej a jego matka jest bliską krewną Ernsta Vettoriego i Armina Koglera - dwóch wybitnych skoczków austriackich. Zadebiutował z zawodach Pucharu Świata w Predazzo w 1998 a pierwsze punkty zdobył w 1999 w Zakopanem. W sezonie 2001/2002 dwukrotnie uplasował się na drugim miejscu podczas konkursów w Sapporo w Japonii a raz na trzecim (w Engelbergu). W 2002 wziął udział w Igrzyskach Olimpijskich w Salt Lake City. W 2006 na Mistrzostwach Świata w lotach na Kulm zajął 4. miejsce, a 2 lata później w Oberstdorfie został wicemistrzem świata w lotach. Na igrzyskach olimpijskich w Turynie na skoczni K-125 w Pragelato, oraz na Mistrzostwach Świata w Lotach w 2008 zdobył złoty medal w konkursie drużynowym. Złoty medal zdobył również drużynowo na Mistrzostwach Świata w Libercu. Nigdy nie udało mu się wygrać konkursu Pucharu Świata, ale 14 razy zajmował miejsce na podium. W klasyfikacji końcowej najwyższe miejsce, które zajął to 8.(sezon 2001/2002 i 2009/2010).
Jego najdłuższy skok w karierze to 229,5m uzyskane w 2008 roku w Planicy.
2 stycznia 2010 r. w treningu przed konkursem Pucharu Świata w Innsbrucku skoczył 135 metrów, co jest nieoficjalnym zimowym rekordem skoczni. Martin skacze na nartach firmy Fischer, nosi buty Jalas i gogle Uvex.

ANDREAS KOFLER

Urodził się 14 maja 1987 roku w Innsbrucku. Jego ksywa to Kofelix lub Kofi. Ma 180 cm wzrostu. Andi tak jak kilku kolegów z drużyny uczęszczał do Gimnazjum Sportowego w Stams. Jego hobby to: wspinaczka, snowboard, piłka nożna i surfing. Pomimo, że Kofi uprawia skoki narciarskie, z zawodu jest policjantem. Najlepiej skacze mu się w Hinterzarten, Innsbrucku i Kuopio.
Swój pierwszy skok oddał mając 10 lat. Po ukończeniu 18. roku życia, w 2002 roku trafił do austriackiej kadry skoczków narciarskich. Wcześniej skakał przede wszystkim w Pucharze Kontynentalnym, jednak nie odniósł tam większych sukcesów. W sezonie 2002/2003 wdarł się do światowej czołówki zdobywając drugie miejsce w konkursie Pucharu Świata w Bischofshofen, a w klasyfikacji końcowej Turnieju Czterech Skoczni uplasował się na czwartym miejscu. Był to najlepszy wynik wśród Austriaków. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zajął 16 miejsce zdobywając w sumie 506 punktów. Kolejny sezon przebiegł bez większych rewelacji, jednak o ustabilizowanej formie zawodnika świadczyło przede wszystkim zajęcie 21. miejsca w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. Uzyskał wówczas 263 punkty. Sukcesem było zdobycie 13. miejsca w lotach narciarskich. Udane były również starty w Zakopanem, kiedy to zajął kolejno 7. i 5. miejsce. Podczas Letniego Grand Prix uplasował się on na 27. miejscu. Sezon 2004/2005 nie należał do udanych. Andreas zajął 50. miejsce w Turnieju Czterech Skoczni, co było spadkiem po dobrych startach w dwóch poprzednich sezonach (4. oraz 30. miejsce). Podobnie w przypadku 40. miejsca w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. Na 18 startów 10 razy był poza pierwszą trzydziestką. Podczas Letniego Grand Prix uplasował się na 24. miejscu. W sezonie 2005/2006 Andreas już od początku wykazywał się bardzo dobrym przygotowaniem. 2 razy stanął na podium. 4 lutego 2006 roku odniósł też pierwsze zwycięstwo w karierze podczas konkursu Pucharu Świata na dużej skoczni w Willingen. Najgorsze starty zanotował w Harrachovie, dwukrotnie zajmując 24. miejsce. Jego forma jednak ciągle rosła. W klasyfikacji końcowej Turnieju Czterech Skoczni Austriak zajął bowiem 8. miejsce. W Mistrzostwach Świata w lotach na skoczni Kulm Andreas zajął indywidualnie 14. miejsce. Słabszy start zanotował zaś podczas konkursu drużynowego i prawdopodobnie to spowodowało, iż Austriacy znaleźli się poza podium. Zajęli czwarte miejsce. Jego największym osiągnięciem jest zdobycie indywidualnego srebrnego medalu olimpijskiego podczas igrzysk w Turynie na dużej skoczni K-125 w Pragelato. Wyprzedził go kolega z kadry, Thomas Morgenstern, zaledwie o 0,1 punktu. Dwa dni później, 20 lutego 2006 na tej samej skoczni zdobył drużynowo złoto. W inauguracyjnych zawodach w Kuusamo sezonu 2007/2008 nie zdobył punktów. W drugich zawodach sezonu w Trondheim był drugi, za Morgensternem. Drugą lokatę zajął także w pierwszym dniu skoków w Engelbergu. W drugim dniu prowadził po pierwszej serii, jednak w finałowej, skoczył najdalej (139 m), lecz nie ustał skoku i w rezultacie musiał zadowolić się 5. lokatą. W sezonie 2009/2010 został zwycięzcą Turnieju Czterech Skoczni. Wyprzedził drugiego zawodnika Janne Ahonena o 13,3 pkt. Spośród czterech konkursów wygrał jeden, w Oberstdorfie na Schattenbergschanze.
W Planicy w sezonie Igrzysk Olimpijskich w Turynie ustanowił swój rekord życiowy 216,5m.

WOLFGANG LOITZL

Urodził się 13 stycznia 1980 roku w Bad Ischl. Ma 180 cm wzrostu. Jego przydomek to Wolfi i Wuff . Ma żonę Marikę i dwóch synów, Benjamina i Nikolasa.
W zawodach Pucharu Świata zadebiutował w Bischofshofen w 1997, a pierwsze punkty zdobył w tym samym roku podczas zawodów w Predazzo. Bardzo udanie startował w sezonie 2000/2001, trzykrotnie stając na podium zawodów Pucharu Świata. W Park City oraz Sapporo był drugi, natomiast w Falun zajął trzecie miejsce. Także w 2001 roku wywalczył w Lahti mistrzostwo świata w konkursie drużynowym na skoczni K-90. Sezon 2000/2001 ukończył na 7. miejscu w klasyfikacji Pucharu Świata, najwyższym spośród skoczków austriackich. W kilku kolejnych sezonach skakał słabiej, wypadając nawet w sezonie 2002/2003 z kadry. Do formy powrócił w sezonie 2004/05. Jego największymi sukcesami tamtej zimy było 6. miejsce na Mistrzostwach Świata w Oberstdorfie na skoczni K-90 i 7. miejsce na skoczni K-120, a także dwukrotnie 1. miejsce w drużynie. Podczas Letniego Grand Prix w Hinterzarten wygrał konkurs indywidualny, a razem z drużyną zajął 3. miejsce i ostatecznie uplasował się w klasyfikacji końcowej LGP na 2. miejscu. Ten wyczyn powtórzył w kolejnym sezonie LGP. W 2007 roku uzyskał 12. miejsce na Mistrzostwach Świata w Sapporo na skoczni K-120, dokładając do tego złoty medal drużynowo. Cały sezon zakończył na 13. pozycji w ogólnej klasyfikacji Pucharu Świata. W sezonie 2007/08 po raz pierwszy od ponad sześciu lat stanął na podium zawodów pucharowych - zajął 3. miejsce w norweskim Trondheim. Później powtórzył ten wynik w Predazzo. Sezon skończył na 10. miejscu w łącznej punktacji. W sezonie 2008/2009, Loitzl sięgnął po zwycięstwo w klasyfikacji generalnej 57. Turnieju Czterech Skoczni, wygrywając 3 z 4 konkursów i zajmując jedno 2 miejsce. Zgromadził 1123,7 punktów. W tym samym sezonie Austriak osiągnął największy sukces w swojej karierze. Na skoczni Ještěd w Libercu zdobył tytuł Mistrza Świata na normalnej skoczni, wyprzedzając o 7,0 punktów drugiego w konkursie, kolegę z reprezentacji, Gregora Schlierenzauera. Kolejne złoto zdobył w konkursie drużynowym. Ogółem tamtej zimy czterokrotnie triumfował w zawodach Pucharu Świata (do 3 zwycięstw podczas Turnieju Czterech Skoczni dorzucił triumf w Zakopanem) i w klasyfikacji końcowej tych rozgrywek zajął najwyższe w karierze, 3. miejsce. Dobrą formę prezentował Loitzl w sezonie olimpijskim 2009/2010. Nie odniósł wprawdzie żadnego zwycięstwa, a na podium był tylko dwukrotnie (3. lokata na inaugurację sezonu w Kuusamo oraz 2. pozycja w Garmisch-Partenkirchen), dołożył jednak do swojej kolekcji kolejny złoty medal wielkiej imprezy - wraz z kolegami triumfował w konkursie drużynowym podczas Igrzysk w Vancouver. Jest to jego pierwszy medal olimpijski. W konkursach indywidualnych (również debiut podczas Igrzysk) spisał się nieco słabiej, zajmując 11. miejsce na skoczni normalnej oraz 10. na dużej. Sezon w Pucharze Świata ukończył na 6. pozycji.
W 2010 roku w Planicy skoczył 213,5 m, co jest jego rekordem życiowym.
Dla ciekawostki można dodać, iż Loitzl uczestniczył w dość ciekawej i rzadko spotykanej sytuacji podczas konkursu Pucharu Świata w skokach narciarskich w Zakopanem. Podczas startu z belki startowej jedna z nart zaklinowała się, wskutek czego upadł i zaczął jechać, jednocześnie siedząc na rozbiegu. Starał się wyhamować nartami i udało mu się to. Po tym dość ciekawym incydencie nastąpiła przerwa techniczna.Podczas niej trzeba było przywrócić rozbieg do stanu używalności. Jury pozwoliło Loitzlowi na powtórzenie skoku po ostatnim zawodniku skaczącym w serii, jednak był on zbyt krótki i ostatecznie zajął 31. miejsce.

THOMAS MORGENSTERN

Urodził się 30 października 1986 roku w Spittal an der Drau. Ma 180 cm wzrostu. Thomas pochodzi ze sportowej rodziny. Jego dziadek był skoczkiem narciarskim, a wujek Alois zdobył siódme miejsce na olimpiadzie w 1976 roku w slalomie. Ojciec także uprawiał narciarstwo. Ma dwie starsze siostry, Christinę i Verenę. Thomas jest bardzo ambitnym zawodnikiem. Zawsze daje z siebie wszystko i najchętniej wygrałby też wszystko. W grudniu 2002 Thomas zadebiutował w rozgrywkach Pucharu Kontynentalnego w Lahti, zajmując drugie, a następnie pierwsze miejsce. Tydzień później odniósł podwójne zwycięstwo na skoczni dużej w czeskim Libercu, ustanawiając rekord czeskiego obiektu, uzyskując odległość 139 metrów. 380 pkt, które zgromadził w 4 startach wystarczyły na zajęcie 18. pozycji. Po świetnych występach w Pucharze Kontynentalnym Morgenstern dostał szanse startu w zawodach wyższej rangi. Nie zmarnował jej, już w swoim debiucie w Oberstdorfie zajął 9. miejsce. W Garmisch-Partenkirchen był 25. W austriackiej części turnieju spisał się dobrze, zajmując 12. miejsce w Innsbrucku. Konkurs w Bischofshofen zakończył na szóstej pozycji, co pozwoliło mu wskoczyć do czołowej dziesiątki turnieju. Morgenstern zaskoczył jeszcze bardziej wygrywając niespodziewanie konkurs w Libercu. Był to dopiero jego piąty start w zawodach tej rangi. Potem pojechał na zawody do Zakopanego, gdzie zajął 7. i 12. pozycję. Potem nastąpiła przerwa w jego startach i powrócił dopiero w Turnieju Nordyckim. W swoim debiucie na mamuciej skoczni w słoweńskiej Planicy zajął dziewiąte i ósme miejsce. Sezon zakończył na 20. pozycji w klasyfikacji generalnej. Na mistrzostwa jechał jako faworyt i nie zawiódł. Austriak triumfował zarówno w konkurencji indywidualnej, wyprzedzając Roka Benkoviča i Jana Mazocha oraz drużynowo wraz z Manuelem Fettnerem, Christophem Stricknerem i Rolandem Muellerem. Podczas mistrzostw w Predazzo Morgenstern wystąpił tylko na skoczni o punkcie K - 95 m. W swoim debiucie w imprezie tak wysokiej rangi zajął 16. pozycję. Turniej Nordycki, podobnie jak Turniej Czterech Skoczni także udało się ukończyć w czołowej dziesiątce. Pierwszy start w Oslo zakończył na trzynastej pozycji. W Lahti piąty raz w swojej karierze ukończył zawody w czołowej "10" zawodów. Nie udało się tego powtórzyć w drugim konkursie na fińskiej skoczni, gdzie ponownie był 13. W sierpniu 2003 wziął udział w pierwszym w swojej karierze Letnim Grand Prix. Zwyciężył dwa konkursy otwarcia w niemieckim Hinterzarten (indywidualnie i drużynowo), a to pozwoliło mu już na wygranie całego cyklu letniego. Sezon zimowy 2003/2004 zaczął od występów w fińskim Kuusamo, gdzie w pierwszym konkursie był dziewiąty. Miasto inaugurujące cykl Pucharu Świata słynie jednak ze zmiennych warunków atmosferycznych, o czym Morgenstern przekonał się już kolejnego dnia. Przy silnie wiejącym wietrze miał poważny upadek. Popełnił błąd przy wybiciu z progu, następnie przekoziołkował ponad bulą i upadł na kręgosłup. Trafił do szpitala z podejrzeniem wstrząśnienia mózgu. Oprócz tego złamał palec u ręki. Wypadek Thomasa to jeden z najbardziej dramatycznych w historii skoków narciarskich. Thomas powrócił do rywalizacji po półtora miesiąca przerwy podczas Turnieju Czterech Skoczni. Pierwszy występ po pauzie zakończył na drugim miejscu, tuż za Sigurdem Pettersenem. W Bischofshofen był czwarty i na tej pozycji zakończył całe zawody. W kilku następnych konkursach nie wypadł poza czołową dziesiątkę, przerywając tę serię dopiero w styczniu 2004 w japońskim Sapporo, gdzie znalazł się na miejscu siedemnastym. Należy pamiętać, że Austriak miał wówczas dopiero siedemnaście lat. Toteż wkrótce pojawił się na kolejnych juniorskich Mistrzostwach Świata w Strynie. W konkursie drużynowym obyło się bez niespodzianek - niepodzielnie triumfowała Austria. Jednak Morgi nie obronił zwycięstwa indywidualnego z Solleftei - został pokonany przez Polaka Mateusza Rutkowskiego o 12,5 punktu. Także końcówka sezonu 2003 / 2004 okazała się rozczarowująca. Thomas klasyfikowany był na odległych lokatach, debiut w Mistrzostwach Świata w Lotach okazał się porażką, a jedyny sukces to brązowy medal z Planicy, wywalczony drużynowo. Austriak po ostatnim konkursie zajmował szóste miejsce w gronie zawodników, co - biorąc pod uwagę wypadek w Finlandii i jego skutki - spotkało się z ogromnym uznaniem świata skoków narciarskich. W Letniej Grand Prix Morgenstern zajął czwartą pozycję w klasyfikacji ogólnej, nie wygrywając żadnego z turniejów indywidualnych. W listopadzie powrócił w znakomitym stylu do Kuusamo, osiągając drugą i piątą lokatę. Mimo dobrych skoków, Austriak tkwił w pewnego rodzaju impassie - kilkakrotnie brakowało mu minimalnej liczby punktów do wygrania zawodów. W Engelbergu przegrał z Janne Ahonenem, podobnie w Garmisch-Partenkirchen. W Titisee-Neustadt był trzeci, ulegając także Jakubowi Jandzie. Na pozycji numer dwa znalazł się także podczas imprezy w Sapporo, przegrywając niespodziewanie z zawodnikiem gospodarzy, Kazuyoshi Funaki, zresztą różnicą 0,1 punktu. Nastroje drużyny poprawiło zwycięstwo Austrii podczas próby przedolimpijskiej we włoskim Pragelato. O potędze tego kraju przekonali się kibice podczas Mistrzostw Świata w Skokach w lutym 2005 w Oberstdorfie. Podopieczni Alexandra Pointnera pokonali na skoczni normalnej Niemców i powtórzyli sukces na skoczni dużej, dystansując tym razem Finów i Norwegów. Indywidualnie Thomas nie zdobył żadnego medalu, a czołową postacią ekipy okazał się Wolfgang Loitzl. Po emocjach w Oberstdorfie pucharowa karuzela udała się na Turniej Nordycki, gdzie najlepszym wynikiem austriackiego zawodnika jest trzecie miejsce z Lahti - za Mattim Hautamäkim i Roarem Ljoekelsoeyem. Po występach na mamucim obiekcie w Planicy Morgenstern został siódmym skoczkiem Pucharu Świata. W cyklu letnim zajął trzecie miejsce, triumfując w Courchevel. W Zakopanem był drugi za Jakubem Jandą. Początek sezonu zimowego w wykonaniu Morgensterna aż do zawodów w Polsce nie wróżył nic dobrego. W niemieckim Ga-Pa Austriak znalazł się po raz pierwszy w karierze poza czołową trzydziestką konkursu (miejsce 36). W połowie stycznia w Kulm zdobył indywidualnie brązowy medal Mistrzostw Świata w Lotach. Stopniowo odnosił coraz lepsze wyniki, choć nadal nie przełamał passy drugich miejsc. Udało mu się to 18 lutego i to w najlepszym momencie jego kariery. Skokami na odległość 133 i 140 metrów wygrał konkurs olimpijski na skoczni w Pragelato! Swojego rodaka, Andreasa Koflera, wyprzedził o magiczną jedną dziesiątą punktu. Dorobek medalowy Morgenstern wzbogacił o drużynowe złoto. Indywidualnie na skoczni normalnej był dziewiąty. Po zakończeniu igrzysk zimowych w Turynie Thomas zajmował wyłącznie miejsce w pierwszej dziesiątce konkursów, co zakończyło się dopiero trzynastą lokatą w Planicy. Ponadto Austria drużynowo była niepokonana na światowych skoczniach. W klasyfikacji na koniec sezonu Austriak zajął piątą pozycję. Latem 2006 ograniczył się do trzech startów w Letniej Grand Prix, głównie z powodu operacji kontuzjowanego kolana. Jego najlepszym wynikiem było szóste miejsce w październiku w Oberhofie. Skoki na śniegu w ramach Pucharu Świata tradycyjnie rozpoczął od Kuusamo, gdzie przy losowych warunkach atmosferycznych był dopiero dwudziesty drugi. Zwyciężył Fin Arttu Lappi. W Lillehammer był trzeci, tuż za duetem szwajcarskim, Simonem Ammannem i Andreasem Küttelem. Także w dalszej części sezonu nie zdołał przełamać pechowej passy drugich miejsc. A na nich właśnie zakończył konkursy w Innsbrucku (Turniej Czterech Skoczni) za Andersem Jacobsenem, Vikersund, Oberstdorfie (za Adamem Małyszem). W lutym 2007 podczas Mistrzostw Świata w Sapporo zaprezentował jednak formę mistrzowską, wygrywając konkurs na skoczni dużej, aczkolwiek w drużynie. Samodzielnie został brązowym medalistą po zawodach na obiekcie normalnym. Wyprzedzili go Adam Małysz i Simon Ammann. Do występów w Planicy jego szczytowym osiągnięciem było trzecie miejsce w Kuopio za Małyszem i Koflerem. W klasyfikacji zimowej FIS zajął szóstą lokatę. Główną przyczyną osłabienia formy skoczków austriackich była panująca w ekipie epidemia półpaśca. Podczas Letniej Grand Prix w roku 2007 zapowiadano spektakularną walkę Morgensterna z Małyszem o główne trofeum. Jednak od początku to Austriak miał przewagę, najwyraźniej odczarowany, minimalną różnicą punktową wygrywał kolejne konkursy, począwszy od Hinterzarten. Wkrótce Polak zrezygnował z kilku startów i Thomas miał otwartą drogę do wygranej, którą skrupulatnie wykorzystał. Po raz drugi w karierze stał się posiadaczem trofeum za wygranie Letniej Grand Prix. Przed zimowym sezonem Pucharu Świata był jednym z faworytów dziennikarzy, publiczności i całego świata sportowego. Udowodnił to z nawiązką. Morgenstern zaskoczył wszystkich formą mistrzowską, która pozwoliła mu na wygranie sześciu pierwszych konkursów na śniegu. To rekord wszech czasów, jednak Austriak dzieli go z dwoma innymi skoczkami fińskimi, Mattim Hautamäkim i Janne Ahonenem. Próba pobicia tego wyniku podczas drugich zawodów w Engelbergu nie powiodła się. Thomas, czwarty po pierwszej serii, ostatecznie zakończył konkurs na najniższym stopniu podium. Wygrał zawodnik gospodarzy, Andreas Küttel, choć prowadził rodak Morgiego, Andreas Kofler. Jednak jego drugi skok zakończył się upadkiem, co doprowadziło reprezentacyjnego przyjaciela Thomasa do łez. Austriak bardzo dobrze rozpoczął Turniej Czterech Skoczni, wygrywając dość wyraźnie konkurs w Oberstdorfie. Ostatecznie zajął w całym turnieju 2. miejsce, przegrywając z Finem Janne Ahonenem. W kolejnych konkursach Pucharu Świata Morgenstern regularnie stawał na podium, a nawet wygrał trzy konkursy z rzędu, powiększając swój dorobek zwycięstw w sezonie 2007/2008 do dziesięciu. Po zwycięstwach tych Austriak już do końca sezonu nie stanął na podium. Nie odegrał też większej roli w Mistrzostwach świata w lotach i Turnieju Nordyckim. Dziesięć zwycięstw i szesnaście miejsc na podium wystarczyło do zdobycia pierwszej w karierze kryształowej kuli za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. Podczas igrzysk olimpijskich w Vancouver w konkursie na skoczni normalnej Morgenstern zajął ósme miejsce po skokach na 102 oraz 101,5 m.
Jego rekord życiowy wynosi 225,5 metra, który ustanowił 20.03.2005 roku w Planicy.
Jego motto życiowe brzmi: 'no risk, no fun'.

LUKAS MUELLER

Lukas urodził się 14 marca 1992 roku w Villach. Reprezentuje tamtejszy klub, SV Villach. Lukas ma 177 cm wzrostu. Mueller skacze na nartach od 12. roku życia. Mimo młodego wieku ma w swoim dorobku znaczące osiągnięcia. Niedługo po tym, jak zaczął uprawiać skoki narciarskie, przyszły sukcesy na arenie krajowej. W sezonie 2008/2009 znalazł się w kadrze C Austrii. W 2008 triumfował w letniej edycji cyklu Alpencup: wygrywał w Seefeld, Oberstdorfie i Predazzo. 11 października 2008 pierwszy raz wystąpił w Pucharze FIS. 27 grudnia 2008 zadebiutował w Pucharze Kontynentalnym w Engelbergu. 17 stycznia 2009 w Bischofshofen po raz pierwszy stanął na podium w zawodach tego cyklu – był drugi. Ten wynik powtórzył także dzień później. 5 lutego 2009 został mistrzem świata juniorów w słowackim Szczyrbskim Jeziorze. Wygrał dwukrotnie w Iron Mountain w USA oraz był pierwszy i trzeci w niemieckim Brotterode. Oprócz skoków narciarskich interesuje się akrobatyką. Jest uczniem gimnazjum sportowego w Stams.

GREGOR SCHLIERENZAUER

Urodził się 7 stycznia 1990 roku w Rumie. Ma 180 cm wzrostu. Gregor jest synem Angeliki i Paula Schlierenzauer. Ma starszą siostrę Glorię i młodszego brata Lucasa. Od urodzenia nie dosłyszy na lewe ucho. Jest chory na astmę. Schlierenzauer jest absolwentem gimnazjum narciarskiego w Stams, które ukończyli m.in. Andreas Goldberger, Andreas Kofler, Martin Koch i Wolfgang Loitzl. Austriak po raz pierwszy zetknął się ze skokami mając 9 lat (kolega poprosił go, aby towarzyszył mu na treningu) Od tamtej pory narty stały się dla niego najważniejsze. Debiut w międzynarodowych zawodach zaliczył 18 grudnia 2004 roku podczas zawodów FIS w Seefeld, gdzie zajął ósme miejsce. 17 grudnia 2005 roku w Predazzo podczas zawodów FIS po raz pierwszy zwyciężył w międzynarodowych zawodach, a dzień później był drugi. 2 lutego 2006 roku w Kranju został indywidualnym mistrzem świata juniorów. 4 marca 2006 roku na skoczni Okurayama w Sapporo ponownie zwyciężył w zawodach FIS, a dzień później przegrał jedynie z Mario Innauerem i zajął drugą lokatę. 12 marca 2006 roku w Oslo zadebiutował w zawodach Pucharu Świata w skokach narciarskich. Zajął wówczas 24. miejsce, dzięki czemu zdobył pierwsze w karierze punkty do klasyfikacji zawodów tej rangi. 5 sierpnia 2006 roku na skoczni w Hinterzarten zaliczył swój debiut w Letniej Grand Prix na igelicie. Wraz z reprezentantami Austrii (Wolfgangiem Loitzlem, Manuelem Fettnerem i Andreasem Koflerem) zajął pierwsze miejsce w drużynowym konkursie. Dzień później, 6 sierpnia zajął trzecie miejsce w konkursie indywidualnym na tej samej skoczni. 14 sierpnia 2006 roku wygrał indywidualne zawody Letniej Grand Prix w Courchevel. 14 października 2006 został mistrzem Austrii na średniej skoczni w Ramsau pokonując Andreasa Koflera o 1,5 punktu, a Wolfganga Loitzla o 6 punktów. 3 grudnia 2006 na skoczni Lysgardsbakken K123. w Lillehammer wygrał pierwsze w karierze zawody Pucharu Świata. 25 lutego 2007 został mistrzem świata w drużynie wraz z Thomasem Morgensternem, Andreasem Koflerem i Wolfgangiem Loitzlem. 23 lutego tego samego roku został najmłodszym w historii mistrzem świata w lotach, bezpośrednio wyprzedzając Martina Kocha. Podczas tych mistrzostw zdobył jeszcze złoty medal w konkursie drużynowym. W tym samym roku Gregor Schlierenzauer triumfował w Turnieju Nordyckim. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata 2007/2008 zajął drugie miejsce, przegrywając z Thomasem Morgensternem. Na mistrzostwach świata w 2009 roku w Libercu został wicemistrzem świata na normalnej skoczni, przegrywając tylko z Wolfgangiem Loitzlem. Na skoczni dużej Schlierenzauer zajął czwartą pozycję. Złoty medal zdobył w konkursie drużynowym W sezonie 2008/09 zdobył Puchar Świata. Pobił też rekord Janne Ahonena w ilości zwycięstw w jednym sezonie, wygrywając trzynaście konkursów. Ustanowił też rekordy w ilości miejsc na podium i ilości zdobytych punktów. W tym samym roku Gregor triumfował w Turnieju Nordyckim wyprzedzając Harriego Ollego o 0,6 pkt. Zdobył też małą kryształową kulę za Puchar Świata w lotach. Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Vancouver w 2010 roku zdobył dwa brązowe medale indywidualnie oraz złoty drużynowo. Tego samego roku w Planicy podczas Mistrzostw Świata w lotach zdobył srebrny medal w konkursie indywidualnym oraz złoty w konkursie drużynowym. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata zajął drugie miejsce za Simonem Ammannem, będąc przez pewien czas nawet liderem całej klasyfikacji. Nie udało się wygrać po raz drugi Pucharu Świata w lotach, tym razem Austriak zajął 2.miejsce.
Rekord życiowy Schlierenzauera w długości skoku wynosi 233,5 m i został ustanowiony 15 marca 2008 roku, podczas pierwszej serii konkursu drużynowego w lotach narciarskich w Planicy. Gregor Schlierenzauer w plebiscycie na najlepszego sportowca Austrii w 2008 roku zajął trzecie miejsce, przegrywając z innym skoczkiem kadry A – Thomasem Morgensternem oraz wicemistrzem olimpijskim w judo z Pekinu – Ludwigiem Paischerem. Rok później w tym samym plebiscycie zajął drugie miejsce. Przegrał tylko z kolegą z reprezentacji Wolfgangiem Loitzlem. Gregor używa nart firmy Fischer, wiązań firmy Win Air i butów marki Jalas. Podobnie jak wiele sportowców, należy do teamu Red Bull.

DAVID ZAUNER

Urodził się 9 kwietnia 1985 roku w Leoben. Ma 170 cm wzrostu. Od 1996 roku, uprawiał kombinację norweską.
Swój pierwszy start na arenie międzynarodowej Zauner zaliczył w 2001 roku w Planicy, gdzie zajął 42. miejsce. W lutym 2003 startował w zawodach MŚ Juniorów w szwedzkiej Solleftei, gdzie w pierwszym konkursie zajął 4. miejsce, a w drugim zdobył srebrny medal. Jeszcze w tym samym roku Zauner zadebiutował w Pucharze Świata podczas konkursu w Oslo. W obydwu konkursach zajął 34. miejsce. Swoje pierwsze punkty w Pucharze Świata zdobył prawie dwa lata później w sezonie 2004/2005 w niemieckim Oberhofie. Uplasował się wtedy na 29. miejscu. Sezon 2004/2005 Zauner ukończył na 40. miejscu zdobywając 87 punktów. Sezon 2005/2006 był dla niego mniej udany. Nie zdobył ani jednego punktu, a swój jedyny start w tym sezonie Zauner zakończył na 40. miejscu. W sezonie 2006/2007 Austriak nie wystartował w żadnych zawodach najwyższej rangi. Startował jedynie w Pucharze Świata B, gdzie raz zwyciężył. Miało to miejsce 9 marca 2007 w norweskim Strynie. Sezon 2007/2008 był jak dotychczas jego najlepszym sezonem w Pucharze Świata. W zawodach w czeskim Libercu Zauner po raz pierwszy w swojej karierze uplasował się w pierwszej 10-stce (10. miejsce). Sezon 2007/2008 zakończył na 18. miejscu. Sezon 2008/2009 był dla Zaunera słabszy. W maju 2009 został dołączony do austriackiej kadry A skoczków narciarskich. W tym samym roku brał udział w Letniej Grand Prix w skokach. W Pucharze Świata w skokach narciarskich zadebiutował 16 stycznia 2010 w Sapporo, gdzie zajął 9. miejsce. Dzień później również był dziewiąty. Podczas konkursów w Zakopanem uzyskał jeszcze lepsze rezultaty, kończąc obie rywalizacje na 6. miejscu. Słabiej wypadł podczas konkursu na mamuciej skoczni w Oberstdorfie, gdzie był dwunasty. Dobry start zaliczył w Klingenthal, gdzie był 5. Nie brał udziału w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich Vancouver 2010. W Turnieju Nordyckim został sklasyfikowany na 5. pozycji. Zaliczył najlepsze starty w sezonie, będąc 4. w Lillehammer i Oslo. W stolicy Norwegii przegrał podium o 0,1 pkt. z Andreasem Koflerem. Siedmiokrotnie zostawał wyróżniony tytułem Man of the Day w sezonie Pucharu Świata 2009/2010, który ukończył na 13. miejscu w klasyfikacji końcowej. Jego rekord życiowy to 223 m ustanowiony 19 marca 2010 podczas Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich w Planicy. Oprócz narciarstwa jego hobbym jest piłka nożna.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez RedBullek ;D dnia Wto 21:02, 27 Lip 2010, w całości zmieniany 1 raz

Można byłoby tu wymieniać wielu cennych austriackich skoczków, lecz wspomnę tu tylko o jednym 'złotym skoczku', który zaliczany był i nadal jest do grona najlepszych skoczków w historii tego sportu.

ANDREAS GOLDBERGER

Goldi urodził się 29 listopada 1972 roku w Ried im Innkreis. Ma 172 cm wzrostu.
Swój debiut w kadrze narodowej miał w 1987 r. Andi to trzykrotny zdobywca Pucharu Świata w skokach narciarskich. Największe sukcesy Andreasa to trzykrotne zdobycie Pucharu Świata w sezonach 1992/1993, 1994/1995, 1995/1996, oraz dwukrotne zwycięstwo w Turnieju Czterech Skoczni w sezonach 1993/1994, 1994/1995. Do sukcesów należy także zaliczyć dwukrotne zdobycie Pucharu Świata w lotach narciarskich i Mistrzostwo Świata w lotach narciarskich. Goldberger jako pierwszy człowiek przekroczył granicę 200 m. W 2000 roku został też rekordzistą świata w długości lotu, po tym jak w konkursie drużynowym w Planicy skoczył 225m. Rekord ten został pobity dopiero w 2003 roku. 29 maja 2005 roku zakończył karierę. W swojej karierze przeżył i wzloty i upadki, ale pomimo to na jego buzi zawsze gości uśmiech. Pogoda ducha, zawsze fair postawa wobec rywali przysporzyły Andiemu grono wielbicieli na całym świecie. Obecnie Andreas jest komentatorem austriackiej stacji ORF1 i występuje w tej roli podczas większości zawodów w skokach narciarskich Pucharu Świata. Co ciekawe, podczas Turnieju Czterech Skoczni, występował jako przedskoczek, a w czasie najazdu po rozbiegu i tuż po wylądowaniu mówił przez mikrofon.
Wziął udział w drugiej edycji austriackiego Tańca z gwiazdami.

Post został pochwalony 0 razy

Polską kadrę narodową trenuje Łukasz Kruczek (z wyjątkiem Adama, którego trenerem jest Hannu Lepistoe). Kadrę tą tworzą:
- Adam Małysz
- Marcin Bachleda
- Stefan Hula
- Maciej Kot
- Dawid Kubacki
- Krzysztof Miętus
- Łukasz Rutkowski
- Kamil Stoch
- Rafał Śliż

ADAM MAŁYSZ jest z pewnością najlepszym skoczkiem z polskiej kadry, lecz o nim pisać nie będę, gdyż poświęcono mu osobny temat na tym forum:
http://www.goldenforum.fora.pl/skoki-narciarskie,38/
adam-malysz,61.html Wink

MARCIN BACHLEDA

Marcin urodził się 4 września 1982 roku w Zakopanem. Ma 166 cm wzrostu. Jego ksywka to Diabełek. Obecnie jest żonaty, z którą ma syna Adama.
Marcin już od najmłodszych lat interesował się sportem. Rodzice starali się znaleźć mu zajęcie, aby mógł wyładować swoją energię. I tak 11-letni chłopiec trafił do klubu WKS Zakopne.Przez kilka sezonów sporadycznie pojawiał się w międzynarodowych konkursach nie osiągając większych sukcesów. Jego forma zaczęła rosnąć w roku 1999, kiedy został powołany do reprezentacji Polski. W mistrzostwach świata w Lahti w lutym 2001 roku zajął 26. pozycję na skoczni K-90. Jest rekordzistą skoczni w Salt Lake City. 10 lutego 2005 podczas zawodów Pucharu Kontynentalnego skoczył 137,5 metra. 21 lutego 2009 roku zdobył srebrny medal Zimowej Uniwersjady Harbin 2009 na skoczni normalnej, K-90.
Jego rekord życiowy wynosi 201,5 m. i został ustanowiony na skoczni w Planicy w 2010 roku.

STEFAN HULA

Urodził się 29 września 1986 roku w Szczyrku. Ma 173 cm wzrostu. Jest synem specjalisty kombinacji norweskiej – Stefana Mariana Huli. Stefan Hula to absolwent liceum Szkoły Mistrzostwa Sportowego w tej miejscowości, trenuje w klubie SS-R LZS Sokół.
Stefan Hula zaczął skakać pod okiem swojego ojca. Pierwszy sukces na arenie międzynarodowej odniósł w 1998, kiedy to wygrał nieoficjalne mistrzostwa świata dzieci – FIS Schüler GP w Garmisch-Partenkirchen. Potem startował na różnych zawodach juniorskich, w tym Mistrzostwach Świata. W 2003 trafił do kadry B reprezentacji Polski, przygotowującej się do Mistrzostw Świata Juniorów w Stryn. Trenowany przez Heinza Kuttina, zajął indywidualnie 13. miejsce, a także został wicemistrzem w drużynie. Sezon później znalazł się w kadrze A i zadebiutował w Pucharze Świata w ostatnim konkursie Turnieju Czterech Skoczni w Bischofshofen. W sezonie 2005/06 wziął udział w Mistrzostwach świata w lotach.
Rekord życiowy Stefana Huli to 205 m uzyskane w Planicy w 2009.

MACIEJ KOT

Urodził się 9 czerwca w Limanowej. Ma 173 cm wzrostu. Jego przydomek to Maniek.
Maciek to młodszy brat innego skoczka Jakuba, syn byłego fizjoterapeuty polskiej reprezentacji w skokach, Rafała.
Jednym z pierwszych większych osiągnięć Kota było 1. miejsce drużynowo w 2003 podczas FIS Schüler Grand Prix w Ga-Pa na skoczni K 43. Taki sam wynik Maciej Kot powtórzył z drużyną rok później. Pierwszy spektakularny sukces Maciej odniósł 20 sierpnia 2005 w czeskim Rożnowie, kiedy to wygrał zawody i pokonał kilku kadrowiczów z Czech. W 2006 został powołany do kadry Polski na MŚJ w Kranju, jednak jego występ ograniczył się do udziału w oficjalnych treningach. Latem 2006 zajął 2. miejsce indywidualnie w swojej kategorii i 1. drużynowo podczas Schüler Grand Prix (tym razem na większej skoczni). W lutym 2007 Kot zwyciężył jedne z zawodów Pucharu FIS w Zakopanem i niedługo potem na Średniej Krokwi wygrywał w Lotos Grand Prix. To wszystko zaowocowało powołaniem do kadry przez Hannu Lepistö na drużynowy konkurs Pucharu Świata zaliczany do klasyfikacji Pucharu Narodów w Lahti 10 marca 2007. W debiucie Kot oddał skoki na odległość 117,5 oraz 101,5 metrów i zajął wraz z drużyną 7. miejsce w zawodach. Zajął 15. miejsce na Mistrzostwach Świata Juniorów w Planicy w 2007 roku (skocznia normalna HS 100). 6 lipca 2008 roku zwyciężył w zawodach z cyklu Letniego Pucharu Kontynentalnego w słoweńskiej miejscowości Kranj. Dzięki tej wygranej dołączył do wąskiego grona Polaków, którzy wygrali międzynarodowe zawody rangi FIS. Kot uczęszcza do klasy II A w Zespole Szkół Ogólnokształcących im. Oswalda Balzera w Zakopanem. W roku szkolnym 2008/2009 został uhonorowany dyplomem oraz stypendium Ministra Edukacji Narodowej za bardzo dobre wyniki w nauce, a także za umiejętne łączenie osiągnięć sportowych i edukacyjnych. Od sezonu 2007/08 jest członkiem Kadry A, do której powołał go trener Hannu Lepistö. Od sezonu 2008/2009 skacze w Kadrze A, pod okiem trenera Łukasza Kruczka. W Letnim Grand Prix 2008 w Hinterzarten skacząc wraz ze światową czołówką zajął szesnaste miejsce, wyprzedzając m.in. Adama Małysza. W pierwszym konkursie z cyklu LGP w Zakopanem zajął wysokie, 7. miejsce, co jest aktualnie jego największym osiągnięciem w zawodach tej rangi. W Mistrzostwach Polski w konkursie indywidualnym rozgrywanym 27 września 2008 roku zajął 5. lokatę, po skokach na odległość 118,5 m i 125 m. Razem ze swoim klubem Start Krokiew Zakopane zajął wtedy 3. miejsce. 5 lutego 2009 został wicemistrzem świata juniorów. 6 lutego 2009 zdobył z drużyną Polski brąz.
Rekord życiowy Macieja Kota wynosi 140 m.
Maciek uczęszcza do Liceum Ogólnokształcącego im. Oswalda Balzera w Zakopanem. W wolnych chwilach gra w siatkówkę, gry komputerowe i jeździ na mecze hokeja. Interesuje go również siatkówka, hokej, piłka nożna, F1, wędkarstwo, myślistwo, elektronika i motoryzacja. Pytany o to, co chciałby w sobie zmienić?, odpowiada "Chyba nic!"

DAWID KUBACKI

Urodził się 12 marca 1990 roku w Nowym Targu. Ma 169 cm wzrostu. Koledzy mówią na niego Mustaf.
Dawid już ma na koncie spore sukcesy. Zajął drugą lokatę w drużynie na Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży, triumfował w klasyfikacji generalnej Euroligii w 2005 roku, a także w międzynarodowych zawodach o Puchar Starosty Bielskiego. Wysoką formą zaimponował również w czasie Letnich Mistrzostw Czech, które odbyły się we wrześniu 2005 roku. "Mustaf" zajął tam świetne, 3. miejsce w konkursie drużynowym (w parze z Łukaszem Rutkowskim), natomiast indywidualnie, wśród seniorów, był 15. Jak mówi trener Dawida - Józef Jarząbek - robi on bardzo szybkie postępy, trenuje bardzo solidnie, a do tego bardzo dobrze godzi skoki z nauką. Mimo częstych zgrupowań, wyjazdów na zawody, na koniec roku szkolnego osiąga średnią powyżej 5,0.Jednym z większych osiągnięć Kubackiego na arenie międzynarodowej jest zajęcie 4. miejsca podczas konkursu Pucharu Kontynentalnego w Zakopanem, 7 lutego 2010 roku.

KRZYSZTOF MIĘTUS

Krzysztof urodził się 8 marca 1991 roku w Zakopanem. Ma 165 cm wzrostu. Jego przydomek to Titus. Jest starszym bratem innego skoczka, Grzegorza.
15 marca 2007 po raz pierwszy wystartował w indywidualnym konkursie mistrzostw świata juniorów. W zawodach rozgrywanych na skoczni w Tarvisio, zajął 27. miejsce. Dwa dni później odbył się konkurs drużynowy, w którym reprezentacja Polski (w składzie z Miętusem) zajęła szóste miejsce. W Pucharze FIS zadebiutował 30 czerwca 2006 w austriackim Bischofshofen, zajmując 25. miejsce. W całym cyklu zawodów wystąpił siedem razy. 18 lutego 2007 w Zakopanem po raz pierwszy stanął na podium, zajmując 2. miejsce. W klasyfikacji generalnej sklasyfikowany został na 15. miejscu. Drugie w karierze mistrzostwa nie były udane dla Krzysztofa Miętusa. W zawodach rozgrywanych w rodzimym Zakopanem zajął 40. miejsce. 29 lutego 2008 w konkursie drużynowym reprezentacja Polski z Krzysztofem Miętusem w składzie zdobyła brązowy medal. Debiut w Pucharze Świata przypadł na 12 stycznia 2008 w włoskim Val di Fiemme. Krzysztof Miętus zajął 44. miejsce i nie awansował do finałowej trzydziestki. W drugim konkursie był 47. Pierwszy sukces na krajowej arenie Krzysztof Miętus osiągnął 18 marca 2008 w Mistrzostwach Polski seniorów. W zawodach rozgrywanych na Wielkiej Krokwi był 3. Był rekordzistą skoczni Skalite w Szczyrku. 20 lutego 2008 skoczył 104,5 m podczas Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży.
Jego zainteresowania to motoryzacja oraz sport. W wolnym czasie lubi słuchać muzyki i pograć w piłkę nożną.

ŁUKASZ RUTKOWSKI
[img]http://c.wrzuta.pl/wi18274/bea97c090027957949e65f62/0/lukasz%20rutkowski%20%28polski%20skoczek%20narciarski%29[/img]
Urodził się 22 stycznia 1988 roku w Zakopanem. Ma 174 cm wzrostu. Jest młodszym bratem Mateusza Rutkowskiego. Łukasz zaczął uprawiać skoki mając 7 lat.
29 września 2005 zadebiutował w FIS Cup, w Bischofshofen był 11. 2 lutego 2006 zajął czwarte miejsce w Mistrzostwach Świata Juniorów 2006 w Kranj. 11 lutego 2006 zadebiutował w Pucharze Kontynentalnym, był 33. Następnego dnia zdobył już pierwsze punkty do klasyfikacji, zajmując 12. miejsce. Latem 2007 miał poważny wypadek samochodowy, po którym miał duże problemy z kręgosłupem. Po kontuzji szybko powrócił do startów. W sezonie 2007/2008 zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu FIS. W styczniu 2008 zajął miejsca 1. i 2. w zawodach FIS Cup w niemieckim Lauscha. 25 stycznia 2008 zadebiutował w Pucharze Świata w Zakopanem, był 38. 17 lutego 2008 w jednym dniu zajął 1. i 2. miejsce w zawodach FIS Cup w Szczyrku. W lutym 2008 został brązowym medalistą Mistrzostw Świata Juniorów 2008 w Zakopanem w drużynie oraz był czwarty indywidualnie, kiedy to ustanowił rekord Średniej Krokwi – 94 metry. 1 sierpnia 2008 zadebiutował w Letnim Grand Prix, zdobywając pierwsze punkty, za 28. miejsce w Einsiedeln. Jego sukcesem było zajęcie 3. miejsca w konkursie Letniego Grand Prix 30 sierpnia 2008 w Zakopanem. W drugim konkursie, który odbył się w tym samym dniu był dwunasty. W sezonie 2008/2009 powrócił do Pucharu Świata, jednak trzykrotnie nie awansował do konkursu. Pierwsze punkty wywalczył w drugim konkursie Pucharu Świata w Engelbergu, gdzie był 27. 21 lutego 2009 zadebiutował w Mistrzostwach Świata w Libercu, na skoczni normalnej zajął 36. miejsce. W konkursie drużynowym wraz z Adamem Małyszem, Kamilem Stochem i Stefanem Hulą zajął czwarte miejsce. 21 marca 2009 pierwszy raz w karierze stanął na podium Pucharu Świata, zajmując wraz z kolegami z reprezentacji drugie miejsce w konkursie drużynowym rozgrywanym na skoczni Letalnicy w Planicy. Rekord życiowy Łukasza Rutkowskiego to 203 m uzyskane podczas treningu przed I konkursem indywidualnym PŚ w lotach narciarskich na skoczni Kulm w Bad Mitterndorf 8 stycznia 2010. W konkursie na tej skoczni, który odbył się dzień później, zajął 13. pozycję (najwyższą w karierze). Miejsce 13. w Pucharze Świata zajmował jeszcze dwukrotnie – 16 i 17 stycznia 2010 na skoczni Ōkurayama w Sapporo.

KAMIL STOCH

Urodził się 25 maja 1987 roku w Zakopanem. Ma 172 cm wzrostu.
Reprezentant Polski oraz zawodnik klubu LKS Poroniec Poronin. Zaczął skakać, gdy miał 9 lat. Jako dwunastolatek, podczas zawodów Pucharu Świata w kombinacji norweskiej osiągnął na Wielkiej Krokwi odległość 128 m. Wychowywał się i uczył w miejscowości Ząb. Ukończył Zespół Szkół Mistrzostwa Sportowego w Zakopanem. W maju 2006 r. zdał maturę. Mistrz Polski na dużej skoczni. 26 grudnia 2007 okazał się najlepszy na Wielkiej Krokwi w Zakopanem. 14 lutego 2009 roku zdobył Mistrzostwo Polski na skoczni w Wiśle-Malince ustanawiając nowy zimowy rekord obiektu – 132 m. Największym jego sukcesem jest 4. miejsce podczas Mistrzostw Świata w Libercu, na skoczni K-90, 21 lutego 2009 roku. Wygrał wtedy m.in. z Thomasem Morgensternem, Martinem Schmittem, Andreasem Küttelem, Takanobu Okabe i Adamem Małyszem. Po pierwszej serii był dziewiąty, jednak w drugiej serii uzyskał najdłuższą ustaną odległość – 100,5 m. 21 marca 2009 roku w drużynowym konkursie w Planicy zajął drugie miejsce. Natomiast następnego dnia w konkursie indywidualnym, który kończył ten sezon zajął 8. miejsce po skoku w drugiej serii na odległość 206,5 metra.
Rekord życiowy Kamila Stocha to 222,5 m uzyskany 21 marca 2010 podczas konkursu drużynowego na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich w Planicy na mamuciej skoczni Letalnicy.
Kamil w 2005 i w 2006 roku zdobył najwięcej głosów w plebiscycie "Dziennika Polskiego" na Najpopularniejszego Sportowca Podhala.
Dla ciekawostki można podać, że: pierwsze w karierze IO – Turyn 2006 – 5. miejsce w drużynie; indywidualnie – miejsce 16. (K-95) i 26. (K-125) ; 03.01.2006 r. – w Innsbrucku w kwalifikacjach do konkursu głównego był 2. ; w kwalifikacjach do konkursu Mistrzostw Świata w Sapporo na skoczni K-120 był 2 za Adamem Małyszem. ; 29.04.2006 r. – podjął decyzję o nawiązaniu współpracy z austriackim menedżerem Edim Federerem ; 13.03.2010 r. - wygrał kwalifikacje do konkursu Pucharu Świata w Oslo

RAFAŁ ŚLIŻ

Urodził się 11 lipca 1983 roku. Ma 165 cm wzrostu. Jest żonaty i ma córkę, Oliwię.
Rafał Śliż początkowo uprawiał kombinację norweską, postanowił jednak zostać przy samych skokach. Regularnie startuje w Pucharze Kontynentalnym. W kombinacji norweskiej wywalczył tytuł Mistrza Polski zarówno w kategorii juniorów jak i seniorów. Największe jego sukcesy to 7. miejsce na uniwersjadzie 2005 w Innsbrucku oraz zwycięstwo w konkursie Pucharu Kontynentalnego w Sapporo w 2005 roku. W Pucharze Świata zadebiutował w 2005, podczas zawodów w Zakopanem. Był zawodnikiem reprezentacji Polski w kadrze A na sezon 2005/06, przygotowującej się do igrzysk w Turynie. Jego trenerem klubowym jest Jan Szturc, zaś reprezentacyjnym Łukasz Kruczek.
W 2010 roku na mamucie w Planicy ustanowił swój rekord życiowy 199 metrów.

Post został pochwalony 0 razy